Σπρώχνοντας τα σύνορα

Μια συναυλία για φλάουτο κα τσέμπαλο καλύπτοντας ένα ευρύ μουσικό φάσμα από το Μπαρόκ έως τις ημέρες μας. Από τον Antonio Vivaldi έως τον Michel Legrand και από τον J.S.Bach έως τον Nino Rota.

Ευάγγελος Κοκκόρης              Φλάουτο

Κατερίνα Κτώνα                     Τσέμπαλο

Η μουσική και τα όνειρα είναι τα μυστικά μας όπλα.

Μέσα στα σπλάχνα της μουσικής ταξιδεύει η σκέψη μας και τα όνειρα, που είναι κομμάτι της. Ατελείς παρουσίες που κάνουν τα πράγματα να μοιάζουν ζωντανά και όμως να παραμένουν ακίνητα, εμφορούμενες από την ακαταμάχητη διάθεση να διαδραματίζουν ένα ρόλο, ποζάρουν σαν αναμνήσεις ( Μαρσέλ Προύστ) με αποτέλεσμα να λειτουργούν σαν αποθήκες ζωής.

Η αιώνια μουσική που λυγίζει τη ιδέα, αυτή η γλώσσα των ονείρων, να σπρώχνει τα σύνορα του λογισμού και να μεταπλάθει το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, εισχωρώντας μέσα στην σκέψη μας, ασκώντας μια εγρήγορση πάνω στην νωχέλεια του νου. Το παρελθόν και το παρόν χάνονται μέσα στο χρόνο, μια διαδοχή που δημιουργεί τον ιστό που πάνω σ΄αυτόν ακροβατούμε, γεφυρώνοντας όλα αυτά τα θραύσματα που έμειναν πίσω μας, σπρώχνοντας τα σύνορα της σκέψης μας.

Ε.Κοκκόρης

Τα σύνορα της Μουσικής καθορίζονται ανά τους αιώνες σε χρονικά πλαίσια, όπως άλλωστε παρατηρούμε και στα άλλα είδη των Τεχνών, εν γένει.

Ερμηνεύοντας τα μουσικά έργα διάφορων εποχών, παρατηρούμε όμως, ότι τα σύνορα αυτά θα μπορούσαν ίσως να διευρυνθούν. Η μουσική μπαρόκ, φερ΄ειπείν, θα μπορούσε κάλλιστα να συνυπάρξει με μελωδίες συνθετών του 20^ου αιώνα. Μια μελωδία του Michel Legrand π.χ «δένει» με το νοσταλγικό ύφος του adagio μιας σονάτας του Benedetto Marcello. Με αυτό το σκεπτικό διαμορφώθηκε το πρόγραμμα της συναυλίας για φλάουτο και τσέμπαλο. Τα έργα των συνθετών που επιλέχτηκαν, παρ΄ όλο ότι ανήκουν σε διαφορετικές εποχές, ταιριάζουν μεταξύ τους ως προς το μελωδικό ύφος που τα χαρακτηρίζει, που θα έλεγε κανείς ότι σε πολλά σημεία, αλληλοσυμπληρώνονται. Μεγάλο ρόλο σε αυτό το εγχείρημα παίζει επίσης και ο παράγοντας «έκπληξη/πρόκληση». Είναι σαφώς πρόκληση και έκπληξη να παρουσιάζεται ένα έργο του J.S.Bach δίπλα σε ένα έργο το Nino Rota ή ένα έργο του Ευάγγελου Κοκκόρη δίπλα σε μια σονάτα του A.Vivaldi. Εάν αφήσουμε όμως την φαντασία μας ελεύθερη, θα δούμε ότι «σπρώχνοντας τα σύνορα» των μουσικών εποχών μπορούμε να απολαύσουμε την διαχρονικότητα της Μουσικής και να ανακαλύψουμε νέους δρόμους επικοινωνίας.

Κ.Κτώνα